O 27/02/2013 achegueime á Pobra a navegar, pero case non fixen nada ;-(

Acusei a estupidez da presa. Escollin mal día para probar outra táboa, montei mal a vela, tiña mal colocados os cabos de arnes -aestas alturas-. En fin, cando conseguín que estivese todo no seu sitio, xa era hora de recollerse. Puiden planear un pouquiño, pero sen footstraps.

O colmo foi cando carguei o track do Garmin e resulta que non tiña nada. Nas últimas fedelladas o deixara desactivado.

A ver a próxima 😉

 O 28 de Xaneiro  había unha señora predicción, e decidimos desafiar ó frio e a pouca luz e achegarnos á Illa de Arousa. 

 Chegamos a iso das 16:15 e montamos o máis pequeno que tiñamos: 5m para 54 kg e 6,5 para 84 kg

 Petrus tentou saír coa táboa de 92 litros, pero estaba demasiado forte para os 5m. Cando ía tentalo eu con 111 e 5m baixou un pouco e decidiu roubarme o material. Con esta combinación puido saír e darse uns bos bordos.

 Xa que logo, tocoume ir a auga con 144 litros + 38 de aleta e 6,5 metros de Severne Gator. Menos mal que Eolo estaba algo máis perezoso… Puinden ir e vir unhas cuantas veces, inda que se me fixo duro tanta insistencia da táboa en despegar. Eso si, saía ó planeo no primeiro segundo que o tentaba.

 Ás 18:10 estabamos xa soiños na auga, así que fun a por Petrus e nos recollimos antes de quedar sen luz.

 ¡ Un bo día !!

Ou, en linguaxe windsurfeiro, foot straps.

Xa conseguira planear unhas cantas veces dende a primeira, pero onte realmente asentei e disfrutei do que significa. Creo que o meu progreso ralentizouse por dúas causas: velas non suficentemente tensas no pe que se facían inestabeis e menos vela da necesaria.

As anteriores sesións  foran esperanzadoras, faltaba o día axeitado, que veu co norte que supostamente ía ser nordés.

Chegamos ás 9:00 am a Pobra do Caramiñal, co mar da praia lisiño lisiño. Fora da protección do porto, prometía Eolo un pouco máis de acción. Montamos perezosamente a vela de 6.5, para mandar de exploración ó peso lixeiro do equipo que estrenaba traxe 4/3 e non temía ó frio.

Cando estaba cerca das bateas apareceron os anfitrións. JuanP e Sanda xa pasaran pola Catia e por outra praia máis onde non se movía nada. A estela que deixaba Petrus indicaba que, polo menos a ratos, planeaba. Así que todos os presentes, en consonancia cos nosos pesos, optamos por “7 e algo” e nos puxemos a elo. Como levaba un rato de vantaxe, saín un pouco antes que os compañeiros. Aleta de 48, seguramente un pouco excesiva para a combinación 144 + 7,5 pero podía facilitar o planeo.

O vento subira un pouquiño na praia. Beach start, ou algo parecido, pero eficaz, e sáio para pasar entre o catamarán e o barco fondeados fronte á rampa. Antes do esperado estou fora da influencia do muelle e navego sen problemas, arnes enganchado, a unha velocidade razoable e bastante cómodo. Despois de dúas viradas aceptables -se non acaban na auga son aceptables XD- vexo as dúas velas dos compañeiros de praia un par de veces, unha en “fase de saída” e outra xa a toda pastilla, con esa seguridade que tanta envidia me da. En fín, ó meu que algún día o conseguirei.

E resultou ser hoxe!. Seguindo os consellos do meu fillo, busco a posición, meto rápido o pe de diante e manteño o planeo, inda que con dificultade. A postura a táboa e a vela non van equilibradas, pídenme a berros o pe de atrás. Meto o pe de atrás. O escarpín molesta, pero se consigue recolocar. A táboa amaga con aproar, pero apoiando na vela podo reconducila cos pes e manterme planeando. Pregúntome ¿Onde está a milagre de control prometida?… Pois 3 segundos máis adiante. A velocidade aumenta, aumenta outra vez, pero non tes a sensación de que vas saír disparado en calquera momento. Máis madeira, vou absorbendo os rebotes coas pernas e dirixindo a táboa cos pes, e fai máis ou menos o que eu quero XD. As oliñas debían ter un metro de alto e nunha delas dou o meu primeiro salto… Quero dicir que o conxunto formado por táboa, vela e pardillo levantouse, deixando en contacto coa auga como moito 1/5 da táboa, se non quedou tocando so a aleta. E agora ? -penso no aire-

…Pois agora nada!! Tomo contacto coa auga e sigo planeando contento e feliz, sorprendido do rápido que me vou achegando ás bateas. Inda que xa eran moitas emocións XD. Chegando a certa distancia da batea abro a vela disminuíndo a velocidade e salto en marcha da táboa. Estaba recuperandome das emocións e drizando, cando pasa Sandá cerca miña a toda pastilla. Levo tal susto que volvo caer á auga XD, XD.

Unha vez feito a primeira vez, consigo repetir varios bordos planeando. Achegome á praia a descansar un pouquiño e atopamos a Sanda e JuanP, que veñen de resolver un señor problema que seguro contarán no foro de totalwind ;-).

Vai concluíndo o tempo que temos autorizado para windsurf. Petrus mais eu decidimos facer un par de bordos antes de recoller. Saímos e comezamos a planear de xeito un pouco irregular -a primeira vez que non me adianta facil – . Cando queremos voltar, o vento sube de golpe e nos atopamos completamente pasados de vela. É unha sensación moi rara, como que “o vento entra polos dous lados”. Petrus consigue ir voltando, pero eu tardo unha etenidade en moverme uns metros, ate un banco de area que me permite descansar un pouco. Sandá -xa con 5,8 e pasado- faime compañía un momento e dime onde anda o meu fillo. Aproveito que o vento vaixa un pouco fago beach start e consigo avanzar ate a metade da praia. O resto tocou a pe, carrexando o equipo. Unha pena de final, pero so supuxo un pouco de cansancio extra.

Recollemos, mentras montan material de olas, casco incluído, e saen a seguir de marcha. Úneselles unha cometa que tamén parece estalo pasando en grande. Arrancamos para chegar a comer a casa Eu felíz de planear e Petrus preguntando cando imos recoller a súa táboa de 92 litros. :-).

A illa 4 de Setembro de 2012.

Alí chegamos meu fillo mais eu, coa praia só ocupada con bañistas tomando o sol. Menos vento do esperado. Despois do debate pai-fillo habitual, decidimos montar 5,8 para ver se move os seus cincuenta e poucos kilos. Non é quen de arrancar da praia, non acaba de afacerse á botavara, así que para e montamos a que usa habitualmente. Un par de minutos máis tarde está navegando. Non da mostra de ir pasado, así que opto por 7,5 para min.

Neste tempo foron chegando á praia cometeiros e Ces172 do foro totalwind exerceu de anfitrión, avalando a decisión de vela. El saíu con 7,8 m.

Cando saín o vento estaba a aumentar un pouco, pero o mar seguía bastante plano.

Primeira alegría do día : beachstar case sen problemas. Quedo un tanto aproado, pero como o vento non é moito podo corrixir a posición e navegar sen drizar de saída.

Segunda alegría do día: os cavos de arnes mais longos facilítanme moitísimo engancharme, podo facer os bordos moito máis descansado.

Terceira alegría do día: ¡¡¡ o meu primeiro planeo !!!!. Despois de reglar os cavos de arnés e poñelos máis atras na botabara, vou enganchado un pouco en ceñida, póñome ó largo e acelero. Voto os pes un pouco cara atrás e acelero outra vez, vendo que media táboa ou máis está no aire. Paréceme ir ó doble ou o triple da velocidade que conseguira ate agora. A sensación de ir “por riva da auga” é sensacional, non floto, vou voando !!. Estou en condicións de meter os pes nas cinchas, pero a pesar de telo leído en libros e en foros, no momento asáltame a dúbida de que pe teño que meter antes. Decido deixalo para outra ocasión e sigo uns segundos ate que teño que soltarme e virar por mor das lanchas fondeadas na praia.

Nestas detecto que a botavara está un pouco floxa, e teño que voltar a tensar. Entra á auga un compañeiro con 6,5 , que ten tempo para rirse un pouco da miña cara de “flipado que acaba de planear por primeira vez” XD, XD. e comentarme que o pe que se mete primeiro na cincha é o de diante.

Xa co material ben axustado volvo á auga, pero a forza que nos move xa estaba máis perezosa. Inda así, deu tempo a uns cuantos bordos, e a asentar o beach start gracias ás indicacións dun compañeiro que -se observei corretamente- estaba a facer freestyle. A quinta táboa da tarde, coa única rapaza do lugar navegando, incorporouse nese momento.

Aproveitando a baixada do vento, o meu querido caradura de 53 kilos fixo o de sempre: axenciarse a mina táboa e vela. No seu descargo hai que dicir que xa recollera o seu material. Con 144 litros e 7,5 planeaba sen problemas.  Ese si que aprende rápido, e non eu.

En fin, un día precioso, moitísimo menos cansancio que en sesións anteriores e máis ganas de navegar que nunca.